W Polsce najstarsze wyobrażenie dud widzimy na XIV-wiecznej romańsko-gotyckiej polichromii z kościoła pod wezwaniem świętego Jakuba w Mieronicach koło Jędzejowa (województwo świętokrzyskie). Znajomość dud w naszym kraju w późnym średniowieczu potwierdzają też inne źródła ikonograficzne z tego czasu, a także przekazy pisane. W średniowieczu i w czasach nowożytnych, podobnie jak w innych krajach europejskich, znano ten instrument w różnych środowiskach społecznych: ludowym, kościelnym, wojskowym i dworskim, na wsi i w mieście.
W czasach historycznych dudy znane były we wszystkich głównych dzielnicach Polski: w Wielkopolsce, Małopolsce, Śląsku, Mazowszu i Pomorzu. Spisy podatkowe, obejmujące muzykantów, przeprowadzane w Polsce od ostatniej ćwierci XVI wieku, wykazywały zdecydowanie najczęściej praktykujących dudziarzy. Pod względem regionalnym przeważali oni wówczas w Małopolsce i dopiero współcześnie prymat pod tym względem przypada Wielkopolsce. W drugiej połowie XVII wieku praktyka dudziarska w naszym kraju zaczęła ulegać dużym ograniczeniom. Przyczyniły się do tego ówczesne kataklizmy (powstania kozackie, zaraza morowa w latach 1652–1653, najazd szwedzki). Spowodowały one bowiem znaczne zmniejszenie liczby ludności i jej zubożenie, wręcz ruinę ekonomiczną miast. Dudziarze, wobec drastycznego spadku możliwości zarobkowania emigrowali do krajów Europy Zachodniej, głównie niemieckojęzycznych, gdzie znajdowali zatrudnienie na dworach i w miastach. W Polsce tymczasem, w niepisanym nurcie tradycji muzycznej, miejsce dud zajęły skrzypce, obecne od tego czasu we wszystkich regionach kraju.
Dudy zachowały się do współczesności tylko w Wielkopolsce, w regionach beskidzkich i na Podhalu. Niemniej jest ich 15 rodzajów i odmian, w co wchodzą instrumenty tradycyjne, i w niewielkiej liczbie też modyfikowne współcześnie. Są to dudy jednogłosowe, dwugłosowe i czterogłosowe, wszystkie z pojedynczymi stroikami w obydwu piszczałkach. Dudy trzygłosowe, widoczne na historycznych przedstawieniach ikonograficznych, używane na dworach, w wojsku i w miastach, nie dotrwały do naszych czasów. Z czasem ustabilizowały się regionalne rodzaje tych instrumentów, ich budowa i cechy muzyczne (strój, skala).