W zbiorach Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu znajdują się 54 egzemplarze dud różnych rodzajów, z różnych regionów Polski, jeden egzemplarz dud białoruskich, oraz 20 fragmentów tych instrumentów (piszczałki melodyczne i burdonowe, dudowe „główki” , roztrąby piszczałek, mieszki. Najwięcej jest dud wielkopolskich: 38 dwugłosowych i 16 jednogłosowych („siesieńki”). Mniej już – dud związanych z kulturą regionów górskich – 29, w tym 15 z Beskidu Żywieckiego, 8 z Podhala i 6 z Beskidu Śląskiego. Pochodzą one głównie z muzealnych zakupów, częściowo po Konkursach na Budowę Ludowych Instrumentów Muzycznych, organizowanych przez szydłowieckie muzeum. Pochodzą z różnych okresów: 2. połowy XIX wieku, dwudziestolecia międzywojennego czy z 2. połowy XX wieku, a także pierwszych dekach XXI wieku.
Dudy wielkopolskie są w kolekcji muzealnej reprezentowane przez wszystkie ich podstawowe rodzaje i odmiany. Znaczna większość z nich to instrumenty dwugłosowe (mające dwie piszczałki: melodyczną i burdonową), jedynie „siesieńki” są jednogłosowe (tylko jednak piszczałka – melodyczna).
W grupie „kozłów”, największych rodzajów wielkopolskich dud, wyróżnia się „kozioł” weselny (biały), wykonany przez nieznanego wytwórcę w 1876 roku (o czym świadczy data wytłoczona na aplikacji z mosiężnej blachy, w kształcie serca, umieszczona na główce instrumentu). Część ta, z okazałymi rogami z kłów kiernoza, jest bogato zdobiona mosiężnymi pinezkami o wypukłych główkach i łańcuszkiem. Worek z całej skóry koziej skóry pokrytej długim białym włosiem. Miech do nadymania worka zdobiony (od góry) wypalanymi motywami roślinnymi. Dwie piszczałki: melodyczna i burdonowa (dwukrotnie zagięta), mają u wylotu koniczne, wygięte łukowo roztrąby, złożone z dwóch części: rogowej i mosiężnej (w piszczałce burdonowej rogowa część roztrąbu jest sztukowana z dwóch kawałków).
Drugi rodzaj wielkopolskiego „kozła”, ślubnego (czarnego) reprezentuje instrument wykonany przez Floriana Modrzyka w Mosinie w 1989 roku. Jego zbiornik powietrza jest wykrojony z jednej sztuki koziej skóry (barwionej na czarno) i zszyty, z tradycyjną „grzybką” (frędzelkami) wstawioną w szwy. Nadymany jest mechanicznie, mieszkiem, zdobionym mosiężnymi pinezkami. Piszczałka melodyczna typu kozłowego, wstawiona w część łączącą z workiem w formie zbliżonej do hiperbolicznej. Piszczałka burdonowa prosta (nie zagięta dwukrotnie jak w „koźle „weselnym i dudach wielkopolskich), zdobiona toczonymi pierścieniami i mosiężnymi pierścieniami. U wylotu obydwu piszczałek łączone rogowo-mosiężne roztrąby. Instrument sygnowany.
Do typu bukowsko-kościańskiego należą dudy wykonane przez nieznanego wytwórcę w 2. połowie XIX wieku. Mają zbiornik powietrza ze sztuki skóry, krojonej z zszywanej, z „grzybką” w szwach. Jest nadymany mechanicznie: mieszkiem. Dwie piszczałki, melodyczna i burdonowa, zakończone dwuczęściowymi, rogowo-blaszanymi, konicznymi i wygiętymi łukowo roztrąbami. Melodyczna umieszczona wlotem w części łączącej z workiem o kształcie koziej głowy, z oczami, rogami i uszami. Burdonowa, dwukrotnie zagięta, jest umieszczona w cylindrycznym łączniku (z workiem). Piszczałka ta, jak również główka i mieszek są ozdobione mosiężnymi aplikacjami i pinezkami. Zbiornik powietrza nie jest umieszczony w pokrowcu.
Ten sam typ (bukowsko-kościański) reprezentują dudy wykonane przez nieznanego wytwórcę (podpisanego inicjałami T.K.) w Śliwnikach (pod Kaliszem, powiat Ostrów Wielkopolski) na przełomie XIX i XX wieku. Piszczałki, melodyczna i burdonowa (dwukrotnie zagięta), mają dwuczęściowe, rogowo-blaszane, koniczne, wygięte łukowo roztrąby (w burdonowej bardzo długi). Łącznik melodycznej z workiem ma kształt koziej głowy, ze szklanymi, czerwonymi oczami, blaszanym uszami i rogami, jest bogato zdobiona aplikacjami z mosiężnej blachy. Zdobiony, rytowaniem, jest też mieszek. Zbiornik powietrza znajduje się w pokrowcu z czerwonego sztruksu, w niebieskie i żółte ornamenty.
Nowszym instrumentem tego rodzaju są dudy zbudowane przez Piotra Witkowskiego z Czempinia w 1972 roku. Mają dwie piszczałki: melodyczną i burdonową (dwukrotnie zagiętą), obie zakończone solidnymi, dwuczęściowymi, rogowo-blaszanymi, konicznymi i wygiętymi łukowo roztrąbami. Łącznik melodycznej ze zbiornikiem powietrza w formie koziej głowy, z rogami, oczami i blaszanymi uszami z doczepionymi koralikami, bogato zdobiony mosiężnymi aplikacjami. Zbiornik powietrza wykonany ze sztuki skóry, krojonej i zszytej, pokryty ozdobnym, tekstylnym, wykonanym z czarnego materiału z różnokolorowymi pasmanteryjnymi aplikacja, naszytymi skośnie.
Jednogłosowe dudy wielkopolskie, mające tylko piszczałkę melodyczną (typu dudowego: 7 otworów palcowych), nazywane „siesieńkami”, w tradycyjnej wersji ze zbiornikiem powietrza w postaci pęcherza świńskiego, nadymanego ustami (przez ustnik), reprezentuje egzemplarz wykonany przez Czesława Prządkę w 1984 roku. U wylotu piszczałki znajduje się jednoczęściowy, rogowy dźwięcznik. Jej wlot umieszczony jest w części łączącej ze zbiornikiem powietrza, mającej kształt koziej głowy, z rogami, zdobionej pasmanterią i wzmocnionej mosiężnym pierścieniem.
Zmodyfikowanym rodzajem „siesieniek” o podwójnym zbiorniku powietrza, z dwóch, połączonych świńskich pęcherzy, nadymanych mechanicznie – mieszkiem jest instrument wykonany przez Franciszka Domagałę ze Zbąszynia w 1973 roku. Piszczałka melodyczna (typu „kozłowego”, 8 otworów palcowych) jest umieszczona w części łączącej o formie koziej głowy, z dużymi rogami z kłów kiernoza, zdobionej aplikacją z mosiężnej blachy w kształcie serca i pinezkami.
Do dwugłosowych dud z Beskidu Żywieckiego należy instrument zbudowany przez Jana Kubiesa w Pewli Wielkiej pod koniec XIX wieku. Ma worek z całej koziej skóry, przenicowanej włosiem do środka. Nadymany jest ustami, przez ustnik (z wentylem, zapewniającym jednokierunkowy przepływ powietrza – do worka). Piszczałka melodyczna znajduje się w części łączącej ją z workiem, w formie zbliżonej do hiperbolicznej. Burdonowa jest zagięta u wlotu. Obie zakończone konicznymi, wygiętymi łukowo, dwuczęściowymi roztrąbami (z rogu krowiego i blachy mosiężnej), przykrytymi u wylotu ażurowymi pokrywkami. Są bogato zdobione cynowymi i mosiężnymi pierścieniami.
Dudy („gajdy”) z Beskidu Śląskiego reprezentuje w szydłowieckich zbiorach instrument nieznanego wytwórcy z Istebnej wykonany na początku XX wieku. Prawdopodobnie od lat 30. XX wieku grał na tych dudach Jan Wolny z Mikszówki (Istebna). Ich zbiornik powietrza, zrobiono z całej skóry zwierzęcej, przenicowanej włosiem do wewnątrz. Jest nadymany mieszkiem. Obydwie piszczałki, melodyczna i burdonowa, mają u wylotu łukowo wygięte, dwuczęściowe, rogowo-mosiężne dźwięczniki z pokrywkami. Ich wloty umieszczono w częściach łączących je z workiem, z których ten związany z piszczałką melodyczną ma kształt hiperboliczny, z burdonową – cylindryczny, zagięty pod kątem prostym.
Inne dudy z Beskidu Śląskiego wykonał Antoni Krężelok z Koniakowa w latach 1983–84. Ich zbiornik powietrza jest z całej skóry zwierzęcej, z włosiem w białe, szare i brązowe łaty na zewnętrznej stronie. Jest nadymany mieszkiem. Dwie piszczałki, melodyczna i burdonowa zakończone są łukowo wygiętymi, dwuczęściowymi, rogowo-mosiężnymi dźwięcznikami. Ich wloty umieszczono w częściach łączących je z workiem, mających kształt kozich głów. Piszczałki zdobione profilowaniem, lakierowane.
W zbiorach szydłowieckiego muzeum znajduje się egzemplarz dud podhalańskich wykonany prawdopodobnie przez Eugeniusza Sieczkę w latach 1930–1935. Ma zbiornik powietrza z całej skóry kozicy, z włosem na zewnątrz, umaszczonej w kolorach białym i brązowym, nadymany przez ustnik zrobiony z haków tego zwierzęcia. Kształt głowy kozicy i typowe dla niej umaszczenie (malowane) ma też łącznik worka z krótką piszczałką, z uszami, oczyma i rogami z haków kozicy. Krótka, potrójna piszczałka (z trzech, równoległych kanałów), nie ma roztrąbu. Burdonowa jest prosta, z drewnianym, prostym, konicznym roztrąbem, zdobiona profilowaniem. Na dudach tych grał góralski muzykant Bolesław Trzmiel z Zakopanego.
Podhalańskie dudy reprezentuje też instrument wykonany przez Adama Kuchtę z Bukowiny Tatrzańskiej w 1970 roku. Mają zbiornik powietrza z całej skóry koziej, z sierścią do wewnątrz. Jest nadymany ustami, przez ustnik. Ich krótka, potrójna piszczałka, nie jest zakończona roztrąbem. Jest ona umieszczona w drewnianej części łączącej z workiem, mającym kształt wydłużonej koziej głowy, z uszami i rogami. Długa piszczałka jest prosta, z prostym, konicznym roztrąbem u wylotu. Dudy te, a zwłaszcza „główka” i piszczałka burdonowa, są bogato zdobione (profilowanie, aplikacje, inkrustacje, intarsje), co bardzo charakterystyczne dla prac Adama Kuchty.