Nazwa dud brzmi, oczywiście, różnie w różnych językach. Oto podstawowe określenia tego instrumentu: bagpipe (angielski), cornemuse i musette (francuski), Dudelsack, Sackpfeife, Schäfepfeife (niemiecki), cornamusa, piva, zampogna (włoski), дуда, волынка, коза, козица (rosyjski).
Wariantowe postaci określenia „dudy” występowały w językach słowiańskich: „dudy”, „dudky” (czeski), „dudi”, „dudička”, „dudičky”, „dudanky” (słowacki), „dudyńka, dudulka, duduśka, dudulieńka, dudusieńka” (białoruski), „dudky” i „dutka” (dialekt huculski, języka ukraińskiego), „duda”, „dudoczka” (ukraińska Bukowina północnej i Halicczyzna), „douda”, „duda”, „dude” (południowa Słowiańszczyzna).
Podobnie w językach niesłowiańskich: „dūdmaišis”, „dūda”, „dūda raginė”, „kulinė dūda”, „Labanoro dūda”, „Alvito dūda”, „Vilniaus dūda” (Litwa). Na Węgrzech często używano określeń z przedrostkami odnoszącymi się do materiału, z którego wykonano dudowy zbiornik powietrza: „kecsduda” – „kozie” dudy, „börduda” – „skórzane” dudy, „kutyaduda” – „psie” dudy. Instrument z mieszkiem do nadymania worka nazywano „fujtatós duda”.